Nieuwjaarsduik

JANUARI 2009

Auw, wat een felle zon op nieuwjaarsdag. Het oude jaar hebben we tot laat uit gezeten beter gezegd het was eigenlijk erg vroeg. Helaas geen oliebollen en het vuurwerk? Dat knalt op de ochtend van 1 januari wel door ons hoofd. Gezellig was het zeker. Met lekker eten, iedereen neemt wat mee en dan is het al gauw veel te veel, champagne, dans en veel (domme) spelletjes volgens Clive, een echte Engelsman. De zon schijnt zo heerlijk op deze eerste dag van het nieuwe jaar dat we toch (redelijk) vroeg ons bed uit rollen. Tijd voor een detox-wandeling. We treffen een kudde schapen en houden een sympathiek gesprek met ze. Zo ontdekken wij dat elk schaap een eigen geluid heeft met hier en daar een goede bas.

We wandelen naar ons in aanbouw zijnde Guesthouse en genieten van het prachtige uitzicht. We zien de zee van west naar oost. Met in de verte Kaap Matapan, het laatste stukje van de Mani, de toppen van het Taygetosgebergte en het havenstadje Neapolis op de laatste vinger van de Peloponnesos. Op de terugweg schieten we prachtige plaatjes.

De vallei tussen Frilingianika en Aloizianika

Het dorp, ons dorp Frilingianika

 

 

De nieuwjaarsduik
Driekoningen is in Nederland op 6 januari. In Griekenland is To Epifani; de zegening van het water. Dit jaar zou de Griekse minister-president Karamanlis persoonlijk naar Kythira komen om de plechtigheid bij te wonen. Maar vanwege de recente onlusten in Athene (een politieman dood geschoten) besloot hij op het laatste moment om niet te komen. Zijn vrouw schijnt er wel geweest te zijn met 10 bodyguards maar haar hebben we toch niet kunnen ontdekken(De Roddel).
Hoe dan ook is het een heel gebeuren waarbij de kade in Agia Pelagia volstroomt met publiek.

 

Na de opkomst van de Pappades (priesters) spreekt een van hen de zegening uit richting het water en zwaait met een houten kruis.

Aan de andere kant van de haven staan ondertussen vier aantrekkelijke Griekse jongemannen te blauwbekken in hun zwembroekje en ongeduldig wachtend tot het sein gegeven wordt om in het water te duiken.

Dat is zodra de priester het kruis in de zee gegooid heeft.

Degene die als eerste het kruis uit het water heeft opgedoken is de winnaar. Hij heeft het genoegen deze te mogen overhandigen aan de priester en mag een jaar lang genieten van de bijbehorende eer.

Vervolgens gaat het hel gezelschap terug naar de kerk waar nog een (zeer lange) kerkdienst gehouden wordt.

 

Wij kwamen echter alleen voor het spektakel en om de laatste roddels uit te wisselen.Onder andere met een alleraardigste antropologe uit Australië die voor haar doctoraal een jaar op Kythira woont, ze doet een onderzoek naar ‘de Griek in zijn eigen omgeving’. Haar keuze is op Kythira gevallen omdat in het midden van de 20e eeuw Kythira leeggestroomd is en tienduizenden mensen vertrokken zijn naar Australië, waar inmiddels 60.000 mensen van Kythiriaanse afkomst leven. Zij is ook een nazaat van die vertrokken groep. Onze antropologe, die we vaker tegenkomen bij etentjes, wist ons te vertellen dat ze onlangs acht uur (!) met haar moeder in Australië had gebeld, non-stop. In een koude telefooncel op een tochtige kade zonder eten en drinken. Dat noem ik nog eens een echte Die-Hard. Binnenkort komt ze bij ons thuis skypen.  Geen 8 uur  hoop ik.

 

 

Nog meer water
De hoogste tijd om de bronnen van Karavas te bezoeken in het Noorden.

 

Vers water halen bij de bron. Men zegt dat het heel gezond is. Het smaakt zeker lekkerder dan het kraanwater. Helaas hebben wij nog geen opslagtank dus met twee 5 literflessen doen we het eerst.

 

Regelmatig zie je hier iemand rijden met een aanhangertje met een grote zwarte tank erop. De tank wordt gebruikt om vol te tappen bij een van de vele bronnen op het eiland. Het water stroomt erg langzaam en men zegt dat dit komt van de weinige regenval van de afgelopen jaren. Een soort vertraagd effect dus. Deze winter is er al meer regen gevallen dan normaal in een heel jaar horen wij van diverse mensen. Voor echte Hollandse KaasKopjes, die op dat gebied wel wat gewend zijn, ligt ons regen-level veel hoger. In ieder geval zullen de bronnen volgend jaar vermoedelijk weer goed gevuld zijn.

 

Stumpy is een schatje

 

Deze kat dacht daar wat anders over

 
Als ware Kolonisten van Katan zijn wij op jacht naar nog meer grondstoffen; na het water ook olijven (voor olie) en hout. Dit vind je allemaal in een olijfboomgaard, die wij niet hebben, maar vele mensen op het eiland hebben er (te) veel. Al deze olijfbomen bijhouden is veel werk maar het is leuk werk en diezelfde Hollandse KaasKopjes vinden het prachtig om olijven te plukken. Zo togen wij op een mooie ochtend helemaal naar Chora waar een olijfboomgaard nodig van vruchtjes ontdaan moest worden. Chora is voor ons een hele trip, 20 minuten rijden, maar je moet dit op het eiland zien in de verhouding van Groningen naar Amsterdam. Zodoende combineren wij dit met een bezoek aan het postkantoor en de bank (beide zijn ook in Potamos), het belastingkantoor, belastingadviseurs en het electriciteitsbedrijf. Daar waren we 4 uren zoet mee, een berg papieren verder en heel veel kletspraatjes. Het stuk land hebben we voor het laatst bewaard. Als verrassing! en dat was het zeker. Een prachtige olijfboomgaard met 100+ bomen die er nogal verwaarloosd bij stonden. Genoeg olijven en hout.

 

Woeste bomen

 

Keurig gekapte bomen

 
In 6 dagen verzamelden wij 190 kilo olijven en zijn alle bomen gesnoeid (op onze manier) met hulp! Petros & Clive kwamen een dagje met een elektrische zaag en dat ging geweldig. In ruil voor wat hout en straks een paar liter olijfolie. Zo werkt dat hier; ruilhandel.
Dan de spiegeltjes en de kraaltjes. Naar de supermarkt gaan en van de plaatselijke taverna-eigenaresse een fles cola in je handen gedrukt krijgen omdat ik haar vriendin ben, een hele nieuwe ervaring.
Of de eigenaresse van de supermarkt die Albert honderduit vraagt en zo ook naar zijn leeftijd. Ze blijken van hetzelfde geboortejaar te zijn. Albert is volgens haar niet 42 maar 43 net als zijzelf! Omdat je je 42e levensjaar inmiddels afgesloten hebt en dus in je 43e levensjaar bent! Griekse logica. Maar misschien toch niet zo vreemd want de verjaardag is voor de Grieken niet zo belangrijk. In de Griekse cultuur zijn er naamdagen en viert de Griek zijn naamdag uitbundig en niet de geboortedag. Ieder z’n ding.

Anita