Krabbels IV

 

Het dorpsfeest

“Komen jullie zaterdag?” vraagt de buurvrouw. Jaarlijks op 18 januari is het de ‘paniyiri’, het dorpsfeest, van Pitsinades. Vanwege de naamdag Ajios Athanasios*. Het gelijknamige kerkje in ons dorp wordt speciaal geopend, opgetuigd en buren en bekenden worden uitgenodigd. De dag wordt altijd verzorgd door Manolis, een van de weinige vaste inwoners in het dorp. Manolis is voor drie maanden vertrokken naar Australië, familliebezoek. Zijn broer Jiannis, die voor de gelegenheid uit Athene is gekomen, regelt nu alles. “Hoe laat begint het?” vraag ik. Om 8 uur, zegt de buuf. Dat is acht uur in de ochtend! Anders dan een bruiloft, doop en begrafenis is dit de enige keer per jaar dat wij een kerkdienst bijwonen.

Op zaterdagochtend lopen wij rond 9 uur, het zijn lange kerkdiensten in Griekenland, naar het dorpscentrum. De buren Petros en Antoinette arriveren ook net. De kerkdeuren staan open en flarden gezang komen ons tegemoet. We sluiten achter aan maar zullen gedurende de volgende anderhalf uur regelmatig van plaats verwisselen. Om even te zitten of om naar buiten te lopen voor een hap verse lucht. Zacht gefluister, achter in het kerkje, gevolgd door geritsel en gerinkel van geld geeft aan dat er een nieuwe kerkganger arriveert en er een kaarsje wordt aangestoken.

Het is deze ochtend niet alleen papa Petros, maar ook de hoogste priester Seraphim van Kythira, die beide in vol ornaat de dienst leiden. De psalmen worden gezongen door twee mannen, veertigers. Een van hen herken  ik  als de technische man van het telefoonbedrijf. Hij zingt prachtig, zo zonder muziekbegeleiding. Zijn hand zwaait steeds heen en weer om de maat aan te geven. Later hoor ik dat hij studeert voor papas, priester dus.

 

 

 

Niemand in de kerk zingt de psalmen mee. Wel wordt er om de zoveel minuten gezamenlijk gebeden. Dan worden we allemaal verwacht op te gaan staan. De priester zwaait flink met wierook en dat is wel zo prettig om de opstijgende en dampende geitenlucht van de herder te overtroeven. Heeft hij vanochtend vroeg de geiten nog gemolken? of heeft hij een stuk geitenkaas als ontbijt gehad en vergeten zijn tanden te poetsen?

Wilde geiten

Een geiten geur is doordringend en een kudde wilde geiten behoorlijk indringend. Al een paar weken loopt er zo’n kudde door de vallei naast ons huis. Ze kunnen zonder geluid te maken door de bosjes schuivelen. Je hoort alleen wat geritsel. Ik herken dat geluid(je) inmiddels uit duizenden en ren er meteen op af. Het is indrukwekkend om zo’n kudde wilde geiten van dichtbij te bekijken. Als dat al lukt. Want blijkbaar ruiken ze mij ook. Hup, daar springen ze elegant van rots naar rots en verdwijnen over de heuvels naar de volgende vallei. Ze komen steeds dichterbij de dorpjes en de kudde lijkt steeds groter te worden. Ze hebben nog een aantal muurtjes, met veel losse stenen, te beklimmen voor ze bij ons terrein zijn. Toch even in de gaten houden want ze vreten alles kaal. Ze zijn hongerig!

 

 

 

Meneer Nikos

Over muurtjes gesproken. Een paar dagen geleden heb ik een meneer, al hangend over een muurtje, ‘gered’. Ergens op een achteraf weggetje rond Mylopotamos. Zo’n muurtje is een erfafscheiding, in dit geval tussen een olijfgaard en de berm. De olijfgaard lag hoger dan de berm en hij hing met zijn gezicht anderhalve meter boven de grond. Hij kon niet overeind komen zo leek het.  Of niet van de muur af. Hij had een heel rood hoofd en was de jongste niet meer. En zeker niet de slankste. Zijn vrouw stond aan hem te sjorren. Ze was in paniek want ze kreeg hem in haar uppie niet in beweging. Nu begonnen we samen aan meneer Nikos te duwen en te trekken maar dat deed pijn aan zijn been. Ik ben snel op het muurtje geklommen en zag dat zijn ene been vast zat in een gat tussen de muur en de olijfgaard. Om precies te zijn: het was zijn voet dat in een diep gat was gedraaid. Eerst dat been er uit. Best ingewikkeld want hij bleef daar zitten  als een brok graniet. Uiteindelijk kreeg ik zijn voet los en vul snel het gat met lossen stenen. “Even bijkomen meneer Nikos, gaat het?” vroeg ik. “Zullen we samen opstaan en daarginds het veld aflopen?” stelde ik voor. Maar nee hij wilde perse over de muur naar beneden. Al duwend en trekkend aan zijn spijkerbroek en armen kregen zijn vrouw en ik hem veilig op de grond. Zag ik hem nu een beetje verlegen kijken? Gered door twee vrouwen! En weet je wat hij aan het doen was? Bloemen aan het plukken voor zijn vrouw. Het bosje lag nog keurig op het muurtje.

 

 

 

 

Terug naar de kerk van Ajios Athanasios in Pitsinades. Voordat de dienst is afgelopen wordt er nog een dorpeling, uit Kastrisianika, in de wierook gezet. Het is zijn naamdag en hij wordt volgend jaar 100!!! Chronia polla, er worden handen geschud en we lopen allemaal langs de priester voor een zegening en een speciaal stukje brood. Licht gezoet en geurig van de kaneel. Dat smaakt lekker, en kalmeert de inmiddels rammelende maag. Na afloop is het gebruikelijk dat we met z’n allen naar het huis van Manolis gaan voor een koffie met zoete en hartige hapjes en een tsipouro. Manolis is in Australië. Het kafeneon in Aroniadika is nog een weekje dicht vanwege vakantie. Zodoende nodigt Jiannis ons allemaal uit om naar Potamos te gaan, naar het kafeneon Astikon. Aldaar kunnen we meteen aanschuiven voor koffie, koekjes, ‘loukoumades’ (kleine oliebolletjes met honing) en tsipouro. Yamas!

Anita

Zin in meer krabbels? lees hier verder

 

 

 

*Ajios Athanasios. Of ook wel Athanasius de Grote, aartsbisschop van Alexandrië, was een grote kerkvader en een pilaar van orthodoxie. Hij werd geboren rond het jaar 297 in de stad Alexandrië in een familie van vrome christenen. Hij ontving een fijne seculiere opleiding, maar hij verwierf meer kennis door ijverige bestudering van de Heilige Schrift. In zijn jeugd werd Athanasius bekend bij Sint-Alexander de Patriarch van Alexandrië (29 mei). Een groep kinderen, waaronder Athanasius, speelde aan de kust. De christelijke kinderen besloten hun heidense speelkameraadjes te dopen. De jonge Athanasius, die door de kinderen als ‘bisschop’ werd aangeduid, voerde de doop uit en herhaalde precies de woorden die hij tijdens het  avondmaal in de kerk hoorde. Patriarch Alexander observeerde dit alles vanuit een raam. Hij beval vervolgens dat de kinderen en hun ouders naar hem zouden worden gebracht. Hij sprak lange tijd met hen en stelde vast dat de doop door de kinderen volgens de kerkorde plaatsvond. Hij erkende de doop als echt. Vanaf dit moment zorgde de Patriarch voor de geestelijke opvoeding van Athanasius. Na de dood van de heilige patriarch Alexander werd Sint Athanasius unaniem gekozen als zijn opvolger in de Stoel van Alexandrië. Hij weigerde en beschouwde zichzelf als onwaardig, maar op aandringen van alle orthodoxe bevolking dat het in overeenstemming was, werd hij op zijn achtentwintigste bisschop gewijd en geïnstalleerd als de archpastor van de Alexandrijnse kerk. Sint Athanasius leidde de kerk zevenenveertig jaar lang.