Krabbels I

Ik ben in het souterrain. Daar waar de wasmachine staat. En de droger en kasten vol met beddengoed. En een wand met heel veel gereedschap en verf en allerhande materialen. Ik hoor iets: “Miauw miauw”, dat klinkt niet als Kardoula of Mavromati. Albert zit boven, in de keuken, achter de computer. Hij hoort mijn geroep en komt er snel aan, met een zaklantaarn. “Is het geen egeltje?” vraagt hij. Ooit hadden wij jonge egeltjes naast de deur van het souterrain, maar die zaten buiten. Voor zover ik weet maken egeltjes geen kattengeluidjes. Maar toch, de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Albert schijnt tussen de spullen. En ja hoor, daar, in een verfbakje, zit een ieniemienie katje. Het kijkt met grote verschrikte oogjes in de zaklantaarn en reageert meteen op ons enthousiaste geroep door uit het verfbakje te springen en razendsnel naar de andere ruimte te sprinten. Ik zie nog net een klein staartje verdwijnen achter kinderbedjes en matrassen. Er klinkt nu nog een heel gedempt miauwtje. Wat nu? We zijn druk in de voorbereiding van de olijf-pluk-weken. Wat te doen met een klein schuw katje? Als het daar beneden lekker zit dan laten we hem/haar daar toch? Ik zet een bakje met eten neer en een verfbakje met zand. Een geimproviseerde kattenbak. Een bakje met water staat er altijd al voor onze dorstige katten. Na twee dagen is het katje weg, vermoedelijk vertrokken zoals het is gekomen: door het kattenluik. We hebben het niet meer gezien noch gehoord. Toch best jammer.

De eerste olijfpluk gasten van dit jaar arriveren en een dag later rollen de groene en zwarte olijven in de netten. We gaan op tijd naar huis want om half vijf zijn we uitgenodigd door ‘Fiends of Museums of Kythira’ bij onze buren. We krijgen een rondleiding door het honderd jaar oude huis en uitleg over de bouw en ingewikkeld ogende weefgetouwen. De eigenaresse is 101 geworden en de vele kleurige tapijten die overal hangen en liggen, in dit ‘museum huis’, zijn door haar gemaakt. Er zijn zeker wel vijftig mensen. Op de uitnodiging was geen borrel aangekondigd maar volgens goed Kythiriaans gebruik weet je gewoon dat die er zal zijn. We worden allemaal voorzien van zelfgebrouwen wijn en tsipouro van een buurman. De hapjes krijgen we uitgereikt door stralende Griekse buurvrouwen. Die hebben maar een doel:  thuiskomen met een lege schaal. Wat een feest!

Het is danook een feestweekend. Op zondag 28 oktober is het ochi-dag, de gedenkdag van het nee. Dan wordt herdacht dat de Griekse dictator generaal Metaxas in 1940, tijdens de tweede wereldoorlog, een ultimatum van Mussolini om het Italiaanse  leger toegang tot Grieks grondgebied te verlenen van de hand wees. Deze nationale feestdag wordt groots gevierd in heel Griekenland.

Op zondagochtend staan wij, met de olijvenplukkers, paraat op het dorpsplein in Potamos. Er zijn veel toespraken, van burgemeester tot en met de allerjongsten. Voor de Griekse dans moeten we naar Chora, het hoofdstadje. Volgend jaar misschien, we gaan aan de koffie met gebak vanwege een jarige in ons midden. En daarna: olijven plukken.

Anita