Zomerverhalen 2010

Het guesthouse zit bommetje vol tot eind september. En we halen ons nog meer werk op de hals door een aantal huizen in Frilingianika en Aroniadika te gaan verhuren. Weten we wel wat ons te wachten staat? De noodtroepen staan paraat want vanaf half juli komt Irene helpen. Voor de was, de poets, de strijk. Niet dat wij niets meer doen, er is altijd wel iets te doen. Zeg maar gerust heel veel te doen. En we gaan ook nog voor quality-time. Dat is voor ons elke dag even naar de zee voor een verfrissende duik en een zonnebad. In de avonden werken we nog wat door of we gaan uit. Een hapje eten, erg goedkoop op het eiland, of met vrienden genieten op het strand van de volle maan. Er zijn veel exposities en feestjes. Het klinkt als vakantie en werken doen we tussendoor of is het net andersom: zeven dagen in de week werken en tussendoor vakantie vieren…

Een ding is zeker de gasten zijn allemaal leuk en enthousiast. Net zoals een groep geheel onverwachte gasten. De buurtkalkoenen. Die komen regelmatig een graantje(of krekeltje) meepikken. Meestal zijn ze er in de vroege ochtenduren. Dan ligt iedereen nog op één oor, behalve wij. Albert loopt er regelmatig achteraan, met alleen een onderbroekje aan, om ze te verjagen uit zijn groetetuintje. Iemand(?!) of iets ‘snoept’ namelijk van zijn zelf verbouwde tomaatjes.

De kalkoenen pikken met hun scherpe snaveltjes dus die kunnen het niet zijn. Een aantal loslopende schapen van de buren hebben al eens aan onze olijfboompjes gezeten. Helemaal leeg gevroten, geen blad meer aan de boom Best sneu om in de ochtend wakker te worden met kale olijfbomen….

Een paar weken later zijn de kalkoenen zoek. Onze buurman is helemaal in nood. Twee dagen heeft hij lopen zoeken. Waar zaten ze uiteindelijk? In het witte kerkje, Ajios Ilias, op ‘onze’ berg Skliri. Wat deden ze daar?  En waarom gaat een kalkoen op pad met de hele familie? En dan helemaal naar de kerk? Het is geloof ik de bedoeling dat ze uiteindelijk de oven in gaan. Een zakcentje voor de buurman, mocht hij ze verkopen, en anders een lekker avondmaal voor henzelf.  Met dat vooruitzicht begrijp ik heel goed waarom de familie Kalkoen er vandoor gaat.

Bosbrand!

Half augustus. Het is droog, het waait en ineens zien we rookwolken uit de vallei van Paleopolis komen. Het blijkt een hele grote brand te zijn.

De brand vanaf ons terrein is duidelijk te zien en toch is het kilometers verderop. Gelukkig wel, egocentrisch gedacht.

Onderweg naar het strand van Paleopolis. Een angstaanjagend gezicht.

Avond aan avond kleurt de lucht oranje van de vlammenzee. Er is inmiddels een groot gebied afgebrand. Het zwarte gearceerde gebied, zie kaartje hieronder, is min of meer geheel platgebrand. Het leger is ingezet en er komen nog steeds brandweerwagens van het vaste land. Maar het is beangstigend te zien hoe het vuur ondanks al deze inspanningen zich zo gemakkelijk verspreid. Vier dagen lang bleef het branden.

Maanlandschap Paliopolis

Het dorp Viaradika is geevacueerd en Mitata bijna. Vele olijfboomgaarden zijn vernietigd en er zijn zelfs dieren omgekomen. Kippen en geiten. Het is heel erg triest allemaal. Een bosbrand is wat anders dan een vrolijke paasbult. Het zijn er velen tegelijk. Zeker als je op een paar honderd meter van je huis de vlammengloed voelt zoals in de dorpen Mitata. Dat is overleven.

Eind september en de eerste bloemen, sea squill, rijzen op uit de verschroeide aarde. Onvoorstelbaar en fantastisch tegelijk! Mijn hart maakt een sprongetje van geluk.

De kolibrivlinder is dol op lavendel en munt in onze kruidentuin.

HELP! Alles gaat stuk.

Dan de praktische dingen die gewoon stoppen met werken. Dat is stress verhogend. Als eerste onze super-sonische-strijkmachine. Pas als zo’n apparaat in reparatie is kom je er achter wat je mist. Het gevoel van euforie was groots toen het weer werkte. Binnen twee uur een grote wasmand, met toef, zittend weggewerkt. Dit, in plaats van staan met de ‘ouderwetse’ strijkbout en een te kleine strijkplank in een snoeihete ruimte. Nog een laken, sloop, nog meer slopen….Irene en ik kregen er een strijk-stress van. Het was zo warm. De grote lakens moesten we vaak vouwen, zonder dat ze over de enigzins stoffige vloer glijden. Ten slotte waren wij zelf nogal plakkerig van de hitte en hoe fris gaan ze dan de kast weer in?

De motor van de septic-tank begaf het weer eens. Put weer open en dat ruikt niet fris. De motor er uithalen is nog onfrisser. Albert regelt het allemaal. Voor de tweede keer in een jaar een nieuwe motor a 500 euro. We kunnen niet zonder de motor. Voor een goede overloop van de ene naar de andere tank hebben wij deze nodig om het ‘water’ door te pompen. Onze buitengewoon razendsnelle loodgieter zorgt altijd voor een oplossing, of hij nu subliem is in zijn werk…Maar hij is zo aardig. En hij komt altijd direct langs als er iets is. In bovenstaand geval kan hij een nieuwe motor op de kop tikken, er valt wat te verdienen natuurlijk. Het geval moet uit Athene komen en er is een staking. Als hij uiteindelijk langskomt mét nieuwe motor, op z’n brommertje want het is wel crisis en de benzineprijs is sky-high, en een paar flessen wijn van zijn eigen wijngaard dan is onze lach nog breder dan de zijne.

Dan onze auto….de witte Opel Agila. Midden in Frilingianika, na een vreemd ratelend geluid, was er geen beweging meer in te krijgen. We zagen al snel dat het waterreservoir leeg was maar waardoor? Lopend naar onze vroegere buuf, Pat, Parisienne en nooit te beroerd om te helpen.

Ze propt ons in haar autootje. Een knalblauwe Seat Marbella….uit het jaar 1900 vermoeden wij. Albert en ik zaten samen dubbelgevouwen op de voorbank. Zij ziet maar met een oog en rijdt alsof ze op een race-circuit is. Gelukkig is het maar een klein stukje. Wat kan er gebeuren? We zijn het dorp nog niet uit of we komen Panajotis Defterewos, van Panajotis Rent a Car, tegen. Meteen regelt hij een huurautootje voor ons. Geen kosten maar wel met gebruiksaanwijzing. De sleutel moet namelijk in het contactslot blijven.

Wat was het geval. Een autohuurder belde, na een nacht uitgaan, in alle vroegte Panajotis uit z’n bed omdat de auto het niet meer deed. Wat bleek, de lichtelijk aangeschoten man had met zijn hotelsleutel(?!) een poging gedaan de auto te starten. Een flinke borrel op en dan autorijden? Dat ging gelukkig niet meer dankzij de hotelsleutel. Panajotis heeft er heel wat werk aan gehad om de goede sleutel weer in het contactslot te krijgen. Daarna is de enige oplossing: de sleutel moet permanent in het contact blijven zitten. Dus ook als de auto stil staat. Probeer dat maar eens vol te houden. Dit was echter wel ons geluk want zo’n auto is natuurlijk niet te verhuren. Vandaar dat we kosteloos konden rijden. Dat we er uiteindelijk drie weken in hebben rond gereden was te wijten aan alle stakingen in Athene waardoor de juiste onderdelen voor onze auto niet geleverd konden worden. De eerste dagen was het nogal komisch. In deze leenauto gingen wij een paar dagen incognito door het leven. Het gebruikelijke getoet en gezwaai van de tegenliggers was tijdelijk over omdat we in een huurauto zaten. Geen mens die ons herkende. We gingen even weer als toerist door het leven….

Art in Aroniadika

Omdat we toch niets te doen hadden, ahum, leek het mij een goed plan om een aantal kunstenaars van het eiland uit te nodigen om hun schilderijen te exposeren. Aldus geschiedde. Van 5 t/m 20 augustus Art in Aroniadika. Elke avond van 18:00 – 21:00. Het was geweldig kijk maar eens op Art in Aroniadika. Daar staan onder ‘Art Gallery’ alle foto’s van de kunst van de kunstenaars én van de twee(?!) openingsavonden.

 

 

 

Op 5 augustus de eerste openingsavond en op 7 augustus de tweede! De exposite was nog niet gestart of onze aannemer kwam met zijn zoon die fotograaf is langs. Zoon George zou eigenlijk een foto-expositie houden in de antiekshop in Aroniadika. Er was echter wat onenigheid ontstaan over het openingsfeestje met een andere exposerende kunstenares. Laatst genoemde wilde onverdeelde aandacht voor al haar, overigens prachtige, handgemaakte sieraden. Kom maar op met die foto’s. De binnentuin hing al vol met kunst maar de buitenmuur leende zich perfect voor de foto’s van George. Ook deze foto’s staan op de eerder genoemde website. Alle kunst en foto’s zijn te koop, en er is al veel verkocht!

Druk met ons Guesthouse, de kunst en nog zeven huisjes in beheer! Alles zat vol. Een gekkenhuis en dan missen wel eens hele leuke unieke dingen. Zoals de opera La Traviatta in Kapsali. Pas om 22:00 uur zou deze beginnen, toen lagen wij al op apegapen.

Op adem komen

In september wel weer de rust en tijd voor een Volle-Maan-Beach-Party! Iedereen neemt wat te happen en te drinken mee. Heel gezellig.

Het beheer van de huizen leverde wat extra inkomsten op. Al vroeg in het seizoen hadden we de laatste week van september gereserveerd voor ONSZELF. Een weekje vakantie! Een weekje Kreta. Bijkomen op het buureiland, wat cultuur snuiven, uitslapen en rondlummelen. In september gaat de veerboot nog regelmatig en kunnen wij ook eens echt genieten van het mooie weer. Toen begaf onze auto het. Die story staat hierboven beschreven. Zodoende zijn we niet weg geweest maar dat beviel ook prima. Thuis zonder gasten om ons heen. Het weer was zalig dus zon, zee en strand waren zeker aan ons besteed.

Tijd voor een wandeling met Petros, Clive en Walter. Het was een mooie dag met lekker veel mist en heel warm: Klef Weer.

We hadden wel lol.

De wandeling ging van Livadi naar Kapsali voor een lunch en duik in zee.

Albert was erg in zijn sas met alle nog niet gefotografeerde kerkjes onderweg.

En ik met alle bloemen. Bloemen? deze Euphorbia staat nog in de zomerstand. Pas na een flink aantal regenbuien gaat deze weer helemaal groen kleuren ergens in december.

De vrucht van de cactusvijg is heerlijk alleen je moet wel weten hoe je ze moet snijden én eten.

Voor meer foto’s van kerken en wilde bloemen en planten op Kythira klik dan hier.

De verkoop! 

De kroon op ons Kythiriaanse droom, tot nu toe, was toch zeker dat wij mede de droom van iemand anders hebben kunnen helpen realiseren. Iemand die ons in 2007 al mailde over zijn hartewens. Iemand die al jarenlang helemaal idolaat is van Kythira, veel langer dan wij. En er dolgraag een huis zou willen hebben. Zijn droom is uitgekomen! Bart en Els zijn dolblij met de koop van het door ons gerenoveerde huisje in Frilingianika met de naam Kalami (=bamboe, verwijzend naar het bamboeplafond in de slaapkamer).

We waren er echt allemaal bij.

Vergeten we het geld niet?? Dit gaat met een cheque.

Eindelijk kan het bordje For Sale van het pand.

CHAMPAGNE! Ook voor Petros die als vertaler mee ging naar de notaris.

Iedereen die eens in een Grieks dorpje in een traditioneel huisje zijn vakantie wil doorbrengen is van harte welkom. Het is te huur! Wij doen het beheer. Zo fijn want zo blijft het een beetje in de ‘familie’…hè Bart.

Mavromatti boven eind juli onder begin oktober. Gedurende de zomer heeft ze allemaal witte plukken in haar anders zwart/bruine vacht gekregen. Achter haar oren en op haar flanken. Een zomervachtje? We zullen het deze winter zien. Ze is nog maar anderhalf.

Anita

Lees hier onze allereerste Zomerverhalen 2009