door Maart leent zich uitstekend voor diverse buitenklussen. Het is overwegend zonnig en droog weer en de eerste gasten van dit jaar komen pas aan het einde van de maand. Zo heeft niemand last van eventueel lawaai en wij hebben de tijd om het proces te volgen en daar waar nodig bij te sturen.
Er worden muren gebouwd,
velden omgeploegd,
cement, stenen,
en mankracht zijn volop aanwezig.
Op de foto hierboven is de oude oorspronkelijke muur nog geheel intact. Op een dag hadden wij klusjes elders, we zijn weggegaan met het idee: wat kan er misgaan? Bij thuiskomst bleek de oude muur te zijn verdwenen! Onze aannemer was op zoek naar nog meer stenen, voor de oprit en dat blijkt een speciaal soort te zijn. Die lagen op het terrein van de buren (?!). Met de bobcat is hij dwars door de scheidingsmuur en planten heengegaan om deze stenen te verzamelen. Zo houd je wel werk. Aan de ene kant van het terrein muren bouwen en ze aan de andere kant weer afbreken. Muren bouwen Griekse stijl!
De reden voor alle bouwactiviteiten was dus oprit. Deze was nog nooit aangelegd. Bij een flinke regenbui ligt een deel van het zand van ons terrein op de openbare weg. Dat is een modderige toestand en bovenal, het staat rommelig zoveel modder en zand op de geteerde weg. Klein detail is dat toen we de grond kochten in 2008 er nog geen teerweg was. De weg naar ons terrein was een pittoresk en zeer goed te berijden pad van zand en kleine losse stenen. Veel authentieker dan het modernere teer.
Inmiddels weten we van de plaatselijk zittende politieke partij dat ze jaarlijks een aantal wegen, paden dus, ‘moeten’ teren. Dat zit nu eenmaal in het budget. Voor hoofdwegen zou ik zeggen perfect maar om nu al die mooie zandpaden en ongerepte heuvels te bedekken met laagjes teer? Nee liever niet. Zet de auto aan de kant, mocht je niet verder durven rijden, en ga te voet het pad verkennen. Veel spannender en zeker zo goed voor lijf en leden. Leg dat een Griek maar eens uit.
Terug naar onze oprit. Met een zorgvuldigheid waar je u tegen zegt wordt er steen voor steen uitgezocht en in het cement gelegd. Daarna begint het invoegen en zodra dat droog is gaan ze het cement weer gedeeltelijk uitkrabben. Ja uitkrabben! Het cement dat boven de stenen uitpuilt wordt glad geschuurd waardoor de stenen nog mooier uitkomen. Zeer arbeidsintensief maar het resultaat mag er zijn.
Het volgende plan is een muur om de olijfboomgaard. Nu de muur klaar is zie je goed dat ons terrein verdeeld is in parkeerruimte, olijfboomgaard en het Guesthouse. Het volgende projectje is meer ‘hangplekken’ aan de terraszijde zodat er voor iedere gast wat wils is. Zon, schaduw, in de wind, uit de wind als het maar goed toeven is is ons credo. Dit kan niet zonder paadjes die leiden naar deze plekken. De stenen voor al deze werkzaamheden komen uit onze eigen grond. Onvoorstelbaar maar waar. Datzelfde was ook het geval in 2008 . Een gedeelte van ons huis is uitgegraven, meer gehouwen, en zijn de rotsen omgevormd tot bruikbare stenen. Een geweldige manier van hergebruik. In 2008 kwamen we af en toe op het bouwterrein nu kunnen we dagelijks met eigen ogen aanschouwen en vol bewondering toekijken hoe vaardige handen van een rotsklomp mooie eindprodukten: een oprit, prachtige muren, paadjes en zitbanken.
Deze vaardige handen zijn van heel aardige Albanese jongens. Onder aanvoering van onze Griekse aannemer Panajotis Magonezos werken ze 7 dagen in de week van 8:00 tot 16:00 uur. Het moet gezegd zonder de goede smaak van Panajotis en zijn goede sturing zou het lang niet zo mooi zijn geworden.
Fysiek is het loodzwaar werken. Ooit een rotsblok geprobeerd in stukken te hakken met een pikhouweel? Dat doen ze hier. De bouwvakkers weten ons te vertellen dat ze ’s avonds bekaf zijn. Met pijn in hun rug liggen ze om 22:00 allemaal op een oor. Ze zijn rond de 30 en hebben meestal een vrouw en kinderen, vaak 3(?), in Albanie. Deze jongens komen naar Kythira voor soms een half jaar of langer alleen om geld te verdienen.
In de afgelopen 20 jaar zijn er ook Albanezen die zich op Kythira hebben gesetteld. Ze spreken allen vloeiend Grieks en een enkeling een paar woorden Engels. Ik schat in dat 90% in de bouw werkt en als er extra werklui nodig zijn dan komt er een clubje over uit Albanie. De kinderen van deze Albanese gezinnen zijn meer Grieks dan Albanees en ze hebben ook Griekse namen.
Het tragische geval wil nu dat er op dit moment geen enkele bouwvergunning wordt afgegeven op Kythira. Voorheen gebeurde dat in Athene, zo ook de onze voor de renovatie in Frilingianika en bouw van het Guesthouse. Ware het niet dat er onlangs een landelijk politiek bestluit is genomen dat elke gemeente het zelf moet kunnen, het afgeven van bouwvergunningen dus. Op Kythira is er niet direct een werknemer die dit even overneemt. Daarvoor is enige inwerktijd nodig en dus is het wachten tot de juiste persoon op de juiste plek zit. De bouwactiviteiten op Kythira liggen om die reden nu al ongeveer een jaar stil. Zo gaan die dingen in Griekenland. Vervelend voor de Grieken en iedere wereldburger die nu een huis wil bouwen op Kythira. Om die reden zijn veel Albaneze tijdelijke werkers weer terug naar hun eigen land. Want als je diep in hun hart kijkt is vaderland Albanie hun land.
Op zoek naar meer informatie over Albanië gooi ik het in de google. Want waarom komt een Albanees van 30 jaar naar Kythira om te werken voor ca 40 – 60 euro per dag? Vrouw en kinderen achterlatend. Waarom werkt mijn oom in Nederland al jaren als vrijwilliger om spullen in te zamelen voor de Stichting Albanië? Regelmatig vertrekt er een convooi vrachtwagens uit Nederland vol met kleding, voedsel en speelgoed. Is dit land zo arm?
Albanië is erg arm. Volgens de algemene websites is er bijna geen export, zijn er te veel bergen, wisselend klimaat, welgeteld 1 of 2 universiteiten en al vele jaren een regering die het tij niet kan keren. Het toerisme zou een opkomende markt (kunnen) zijn.
Ik lees enthousiaste reisverhalen (2010) waarbij Nederlanders zeer positief verrast zijn door het land. Echter dit is (nog) een handje vol. De Albaneze jongens vragen ons altijd wat de inkomens zijn in Nederland. We vertellen dan, bijna met het schaamrood op onze kaken, hoeveel een basisinkomen is. We haasten ons er vooral bij te zeggen dat het nat en koud is en zo’n beetje het dichtsbevolkte landje ter wereld. Dat het vooral heel plat is en het onder de zeespiegel ligt. Dan de taal. Met alleen Grieks en Albanees is het lastig communiceren. Leren ze op scholen in Albanie geen Engels? Ik zal ze het toch eens vragen. Jonge Albanese mensen van 30 die geen woord Engels spreken.
Anita
Anita