De Ezel

 

“Ik zie helemaal nergens een ezel op het eiland”. Horen wij vaak van onze gasten. Dat klopt, er zijn er ook niet veel meer. Ooit was de ezel, gáidaros in het Grieks, hét vervoermiddel op het eiland. Zo horen wij vaak vertellen door de oudere bewoners. De auto heeft de ezel vervangen en de 4WD en Pickup’s zijn niet meer weg te denken als handige hulpmiddelen met veel PK en laadvermogen. Toch hebben een aantal vrienden van ons nog een ezel omdat ze voor hun werk, of hobby, als boer een ezel heel goed kunnen gebruiken. En ook een beetje uit nostalgie? Het is nog altijd het vervoermiddel van Panajotis Lachanas, oftewel Peter zoals hij zichzelf voorstelt aan ons.

 

logo ezeltjelogo ezel wei

 

Op een mooie middag eind februari genoten wij van een wandeling door de dorpjes Logothetianika, Lianianika en Kousounari en zo kwamen wij Peter tegen. Dertig jaar geleden kwam hij aan op Kythira. Vanuit Australië! Alwaar hij 25 jaar had gewerkt, inmiddels is hij 76 dus zal hij na WO II zo’n beetje vertrokken zijn naar Australië. Zonder ezel. Peter komt oorspronkelijk niet van Kythira maar van de Peloponessos. Hij heeft geen enkele familie op het eiland, is nooit getrouwd geweest en zijn broers wonen allemaal in Athene. Hij wijst ons zijn huis en de toren van de kerk in Logothetianika, Ajios Minas. De kerk is net gerenoveerd en de toren is wel 25 meter hoog. De toren van Logothetianika herken je al van verre. Vanaf ons guesthouse is het heel duidelijk te zien. Een vertrouwd beeld zoals de Martini toren in Groningen uit een ver verleden van ons.

 

log ezel anita peter

 

Tijdens ons gesprekje met Peter, die hij stug voortzet in het Engels en wij in het Grieks, vraagt hij of we misschien foto’s willen nemen van de ezel. We lopen samen naar de rand van het dorp en achter een grote struik met uitzicht op olijfboomgaarden staat deze prachtige ezel. Hij, of zij dat ben ik vergeten te vragen, is nogal schrikachtig. Als ik mijn arm op til om het beest te aaien wil het al omdraaien en weglopen. Of benader ik de ezel gewoon iets te enthousias? Na een paar minuten gaat het beter. Het beestje is nog maar 22, nou ja beestje, ik vind het best een grote ezel. En vooral heel lief. Dat staat daar maar te staan, helemaal alleen. Peter lacht er wat om. Wij vervolgen onze wandeling en zullen Peter vast nog eens tegenkomen op z’n ezel onderweg naar Potamos.

Anita

 

Een ander ezeltje van Peter in februari 2009. Waar is Peter, in het kafenio?? 

SONY DSC

 

 

Eén gedachte over “De Ezel

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.