Onze naaste buurvrouw Panajota heeft een nieuw huisgenootje. Een piepklein schattig hondje die zo door haar vertroeteld wordt dat het beestje van gekkigheid niet weet waar ze naartoe moet rennen. Onder de tafel tussen de stoelpoten geeft de beste ‘bescherming’ en Panajota loopt er schaterend omheen. Ze geniet van deze ‘kali parea’ – fijn gezelschap.
Aan het eind van afgelopen zomer vroeg ze me al of ik een klein hondje wist, liefst een vrouwtje. Die lopen tenminste niet weg was haar reactie op mijn vraag waarom een vrouwtje. En als het een kleintje is kan ze ook in huis blijven. Toen vertelde ze dat het steeds slechter ging met Kanella haar 14-jarige grote trouwe viervoeter. Ze at niet meer en begon steeds meer te ruiken en er was een serieus probleem met de schildklier. Met haar schamele en steeds minder wordende pensioentje is er geen geld voor medicijnen. In overleg met de dierenarts heeft ze Kanella in laten slapen.
Ondertussen had ze haar oog laten vallen op een kleine knuffel die niet groter wordt dan de gemiddelde kat. Met de kerst zou het hondje komen. Zo lang kon ze natuurlijk niet wachten, vermoedelijk heeft ze de eigenaar van het nestje horendol gebeld, en kwam het kleintje al eind oktober. De eerste weken noemde ze het beestje nog Kanellitsa of Kanellaki, klein Kanellaatje, inmiddels is het al weer gewoon Kanella. Niet te moeilijk doen met namen gewoon lekker praktisch dezelfde behouden. Het wordt vast een knusse winter met die twee.
Anita
Anita,
Ziet er schattig uit dat nieuwe hondje,hoop dat ze er nog een tijdje plezier mee heeft.Aan oude Kanella te zien:echt aan het eind van haar latijn.
Groet Marianne
Hoi Marianne, de jonge Kanella wordt niet groter dan de gemiddelde kat. Een knuffelhondje bij uitstek.
Wat fijn voor Panajota dat ze zo snel weer een kameraadje heeft.
Doe haar de groeten en wens haar fijne kerst.
Gedaan! En veel ‘chronia polla’ = gelukwensen terug. Ze was natuurlijk ook heel erg nieuwsgierig of jullie volgend jaar weer langskomen…Tot snel!
Ik herinner mij die dame. Ze heeft mij toen ik voorbijwandelde eens vanalles verteld. Ik verstond er geen jota van. Heb ja geknikt en vriendelijk gelachen. En ze lachte heel lief terug!
Hoi Marleen, helaas kun je haar niet verstaan maar je ‘oplossing’, ja knikken en vriendelijk lachen, is perfect. groetjes Anita