Rhodos

 

Dit jaar begon onze wintervakantie in het zonnige Griekenland nogal onrustig. We waren net op weg naar Santorini toen we hoorden over de vele en steeds zwaardere aardbevingen. Alles was geboekt en de veerboot Kythira – Pireaus (Athene) in Diakofti zou binnen een uur vertrekken. Echt een baalbegin van de vakantie. We besloten ‘gewoon’ te gaan, mede omdat we pas de volgende ochtend zouden doorvliegen van Athene naar Santorini. We konden er nog een spreekwoordelijk nachtje over slapen.

 

 

Het werd een onrustig nachtje. Het vooruitzicht van een vakantie op een bevend eilandje hield me wakker. Kortom Santorini bewaren we voor een ander jaar. Sorry Santorini!

Achteraf bleek het een goede beslissing omdat in de loop van de week het hele eiland leeg liep. Wij gingen op zoek naar een nieuwe bestemming. Na vele overwegingen en mogelijkheden, want oh wat is ons Griekse wensenlijstje nog lang, kwamen we uit bij een leuke accommodatie in de oude stad van Rhodos: Spirit Of The Knights (de geest van de ridders). Een boutique hotel in een prachtig gerenoveerd 600 jaar oud landhuis. Direct geboekt en de vliegtickets waren met één telefoontje aangepast.

 

*een fotoserie van de oude stad, klik op een foto voor een vergroting

 

Halverwege de middag stonden we al voor één van de vele toegangspoorten (11 in totaal) van de oude stad Rhodos, de Ajios Athanasios poort. Het wachten was nu op het golfkarretje van het hotel. Dat was maar goed ook anders hadden we het nooit gevonden, en daar bleef ik moeite mee hebben. Met het terugvinden van het hotel. Dwalend en verdwalend door de eeuwenoude straatjes, boogje hier, boogje daar, wandelend over prachtige kiezelpaadjes en een meer dan imposante met kinderkopjes belegde straat van de ridders, bleef ik me alle dagen vergissen in links, rechts of toch rechtdoor. Maar stel je voor, op een handjevol toeristen na, was er niemand, zo’n stad bijna helemaal voor onszelf!

De middeleeuwse stad Rhodos is Werelderfgoed. Het is een van de best bewaarde vestingsteden ter wereld. Uniek met die metersdikke en hoge stadsmuren, echter zonder dat je je opgesloten voelt, zo groot is het dan ook wel weer.

 

*Klik op een foto voor een vergroting

 

Er valt veel te vertellen over de geschiedenis, als je weet dat de stad al is gesticht 500 jaar voor Christus. De vele oorlogen, gevechten en volkeren die een poging hebben gedaan om het te veroveren kun je allemaal beleven in het Archeologisch Museum, gevestigd in het prachtige middeleeuwse en goed bewaard gebleven ziekenhuis van de ridders. Dat Rhodos hedentendage een middeleeuwse stad wordt genoemd heeft te maken met de Johannietenorde die er rond 1300 een kruisvaarderstaat vestigden. Ook wel de hospitaalridders genoemd. Deze oudste bekende geestelijke ridderorde is in 1099 in Jeruzalem opgericht met als doel: verpleging van zieken en strijden voor het christendom.

Het prachtige Grootmeesterspaleis, een kasteel uit 7e eeuw, en daarna versterkt door de Johannieten geeft een mooie indruk van weleer, van de ridderperiode. Na 200 jaar zijn de ridders veroverd door de Ottomanen. De Turkse heerschappij hield stand van 1523 tot 1912. Met hier en daar een minaret is de geest van de Ottomanen anno 2025 sporadische aanwezig, die van de ridders des te meer.

 

 

 

Ben je in Rhodos stad dan is een bezoekje aan de bovenstad, de Akropolis van Rhodos, gelegen buiten de oude stad, eveneens makkelijk te bezoeken. Wij wandelden er vanuit de oude stad naartoe.

Griekipedia heeft er een leuke column over geschreven.

Het werd tijd om een auto te huren en de rest van het eiland te verkennen. In de winter is de vlindervallei en een bezoek aan de zeven bronnen geen hoogtepunt want er zijn geen vlinders en bij de bronnen waren wel een heleboel lieve katten maar de bronnen ‘epta piges‘  waren voor ons onvindbaar. Na lang zoeken vonden we wel het meertje dat erbij hoorde.

 

 

Verder richting Lindos, aan de oostkust, hadden we iets meer grandeur en spektakel verwacht. Niet eens omdat alles dicht was in het pittoreske stadje, we hadden best zin aan een koffietje trouwens, maar vooral omdat het een en al toerisme ademt. De ziel van het oorspronkelijke Lindos, een van de stichters van de oude stad Rhodos, lijkt allang te zijn vervlogen. De Akropolis van Lindos, de bovenstad en de oudste stad van het eiland, maakte alles goed. Ook hier bleek de Johannietenorde voor flinke versterkingen te hebben gezorgd van het kasteel.

 

 

Een andere oude stad van weleer is Kamiros en bevindt zich aan de westkust met de indrukwekkende bergen van Turkije als dreigend decor (anno 2025 zouden de Turken maar wat graag Griekse eilanden anexeren) Deze archeologische opgraving is bijzonder mooi opgezet en informatief. Al wandelend langs de oude stenen over drie niveau’s, en wat verbeeldingskracht, is goed te zien hoe de mensen er destijds woonden en werkten. Het was een belangrijke stad, en net als Lindos medestichter van het oude Rhodos. Het gebied is meer agrarisch en Kamiros is omringd door vele olijfboomgaarden, een magische plek om te zijn.

 

 

Zin aan een koffietje en iets te happen was het ook nu lastig om iets authentieks te vinden. Dus belanden wij bij een bezinepomp met ernaast een modern koffietentje ‘Gregory’s’ (de grootste Griekse koffie en fast-food keten). De koffie was er lekker en het toilet schoon.

Daarna reden we door naar het Monolithos kasteel. Echt bizar dit punt. Gelegen op een hoge rots bedachten we hoe hier naar boven konden komen. Het viel mee, er bleek een mooi geitenpaadje te zijn. Het briljante uitzicht, de bomen die uit de rotsen groeien, het kerkje waar we een kaarsje aanstaken voor deze en gene…Weer een aanrader. Met nog een rukje aan de kerkbel zijn we doorgereden naar het meest agrarische gebied van het eiland. Met de Turkse radio (huh) op de achtergrond die overigens prachtige wereldmuziek draaide belanden we in het dorpje Embonas.

 

 

Eindelijk zagen we wat van de lokale bevolking op straat. En zelfs een tafel met stoeltjes midden op het plein. Een fata morgana! De auto aan de kant en plof daar zaten we met een Grieks koffietje, een glas water en een lokaal gebakje. Eindelijk iets wat riekt naar traditionele dorpjes en Griekse gebruiken. Er passeerden diverse mensen die ons vriendelijk groeten en al snel kwamen we in gesprek met een dame uit het dorp.

Kan ik jullie iets aanbieden? vroeg ze. Kijk dit is nog eens Griekse gastvrijheid. Maar natuurlijk was dat niet nodig want we hadden net besteld, werkte ze hier? Nee dat was niet zo. Konden we haar iets aanbieden? Nee, dat hoefde ook niet. Ze moest even naar huis om te kijken of de deur open was want er was iets met haar sleutel. Even later stond ze weer bij ons tafeltje, diepte twee ‘carameles‘ uit haar jaszak en gaf ze aan ons. Toen ging ze zitten en kregen we haar levensverhaal te horen. Prachtig.

Embonas is ook een dorpje van de goede Rhodos wijnen. Helaas waren alle winkels op het moment dat wij er waren, zo rond vier uur in de middag, gesloten. Maar dat mocht de pret niet drukken want geinspireerd door de dag en de wijngaarden haalden we in Rhodos stad een heerlijk wit wijntje en leenden we een kurkentrekker van onze gastheer.

 

 

Qua eetgelegenheden in deze tijd van het jaar was er welgeteld eentje open in de oude stad. Al wandelend door de donkere steegjes met hier en daar een straatlantaarn werden we achtervolgd door onze eigen schaduw en kwamen we op een enkeling na niemand tegen. Echt gaaf, alsof we weer in Monemvasia waren, net na corona. Toen er ook geen toerist was te vinden, op ons na dan.

Rhodos hebben we gezien en we kijken uit naar ons volgende Griekse avontuur!

Anita