Verhuizen naar Frilingianika

 

Zodra de zon opkomt beginnen ze te praten. Steeds harder en harder tot het avond wordt en dan is het weer rustig. Wij verstaan ze niet terwijl ze toch erg hard praten, soms oorverdovend. Volgens de kenners praten ze de hele dag over wat ze willen en waar ze zijn. Dat doen ze met het tegen elkaar wrijven van hun vleugels: krekels dus. Heel veel krekels. Je ziet ze (bijna) niet maar je hoort ze des te beter. Sinds half juni zijn ze er en wanneer verdwijnen ze weer? We horen het vast.
Van muggen hebben we nagenoeg geen last meer. Sinds we van Manitochiri naar Frilingianika zijn verhuisd, begin juni, is de muggenjacht voor het slapengaan gelukkig voorbij. En nog prettiger het ge-bzzz ’s nachts ook.

 

De bloemen bloeien wel prachtig bij ons ruine huisje

Nu de verhuizing van huurhuis 1 naar huurhuis/studio 2. Nummer 1, het huurhuis in Manitochori, is voor de zomermaanden verhuurd aan toeristen en dat wisten we. We dachten c.q. hoopten dat ons eigen huis in Frilingianika voor de zomer al lang en breed klaar zou zijn. De vergunning is er echter nog steeds niet. Nu moet er weer iemand langs komen, vanuit Athene, om te kijken of de muren nog wel overeind staan!! Voor panden van voor 1955 langs de openbare weg moet dit gecontroleerd worden. Een foto is niet voldoende vanwege het risico van fotoshoppen. Als er geen muren meer zijn dan mag er ook niet meer gebouwd worden. Volgens de aannemer ligt alles klaar met tig stempels en handtekeningen en moeten we nu alleen wachten op de ambtenaar uit Athene voor de finale check. Bouwen in Griekenland is een ‘life-time experience’ volgens onze New-Yorkse buurvrouw. Nou dat beloofd nog wat. Want dit is eigenlijk alleen nog maar ons oefenproject als voorbereiding voor het grotere werk. Oef die zit.
Ons eigen huisje in Frilingianika gebruiken we nu als kantoor want het internet doet het daar (nog) perfect.
We zijn dus verhuisd naar huurhuis/studio 2 in Frilingianika. Wel zo leuk want dan leren we de buren kennen (het dorp is erg klein) en we lopen naar ons ‘kantoor’. En mocht de aannemer beginnen met bouwen (zonder hoop geen leven) dan kunnen we hem elke dag goed achter de vodden zitten.

 

 

Onze ontbijtzaal in Frilingianika

 

Over de verhuizing hebben we een week gedaan. Als je van een ruim huis, met twee slaapkamers, naar een kleine studio gaat (25 m2) is het fijn om langer de tijd te nemen om te wennen. We hebben alles zelf verhuisd in onze reuze-handige Opel. Alleen de hoeveelheid spullen is gigantisch en in huurhuis 2 hebben we geen wasmachine en geen oven. De overtollige inboedel hebben we gelukkig kunnen opslaan in de kelderruimte onder onze studio en de aannemer (tevens dorpsgenoot) was zo aardig ons het gebruik van zijn wasmachine aan te bieden (dus met de wastas over straat, het is net luxe kamperen). En de oven?? Veel salades eten, het is toch erg warm (30+). En zo hebben we ook geen last meer van culinaire activiteiten die wel zorgen voor een lekkere hap maar ook voor nachtelijk onrust(?!). Ooit gehoord van ‘gemberhanden’? Koop verse gember, hak een duimpje in stukjes, meng het door het gerecht en je hebt een garantie voor 12 uur gloeihanden. En niet zomaar gloeihanden. Dat begint in de loop van de avond met uitbreiding naar beide handpalmen, lippen en neus… Om een poging te doen om in slaap te komen heb ik geprobeerd mijn handen te koelen met natte doeken, met als gevolg een nat bed. Emmers water naast het bed, het bed werd nog natter. De handpalmen insmeren met tandpasta, een nat bed met tandpasta in de lakens, en Albert die er niet vrolijker op werd. De volgende dag was de ergste brand eruit. Na 2 dagen begonnen mijn handpalmen te vervellen en na een week kon ik ze weer onder de hete kraan houden zonder dat het gloeide. De gember heb ik meteen weggegooid. Detail: onze maag heeft alles zonder enig krampje verwerkt.
Verder kijken we nu uit op een kleine fruittuin met pruimen en abrikozen, die in juni geoogst kunnen worden. De andere fruitbomen laten hun vruchten nog even rijpen (alleen wat het wordt is ons nog niet helemaal duidelijk). We mogen ze van de eigenaar plukken en eten anders vergaat het toch maar. Uit de tuin van onze aannemer krijgen we ook regelmatig zakken vol met kleine gele pruimpjes. Heerlijk zijn ze maar we kunnen er beide niet tegen eten. De koelkast staat inmiddels vol met potten zelfgemaakte jam. Een delicatesse voor door de Griekse yoghurt, hebben we ontdekt.

Anita

 

Direct vooraan de fruittuin