Grond gekocht!

Grond gekocht en veerboot gemist! 

Maar nu onze begin juni definitief aangekochte grond. Na een paar weken soebatten met de makelaar, onze advocate, onze architect en de poliodomia (afdeling bouwvergunningen in Athene) was het dan zover. Op woensdag 4 juni staat de afspraak. Dinsdagmiddag hebben we Rozanna, onze advocate uit Athene, van het vliegveld gehaald en zijn samen direct doorgereden naar de notaris. Daar aangekomen blijkt de tekening van het perceel niet te kloppen, gelukkig worden dit soort problemen gemakkelijk opgelost in Griekenland. We rijden meteen naar het huis van de ingenieur. Ze komt net onder de douche vandaan, handdoek nog om het  hoofd, maar wil direct helpen met het oplossen van het probleem. Met een nieuwe tekening en een zak vol pruimen vertrekken we weer. Om 21.30 uur weer thuis. Woensdagochtend gaan we vroeg op pad naar het belastingkantoor om de te betalen belasting te laten bepalen, door naar het hypotheekkantoor voor de laatste juridische check, naar de bank om alle cheques te halen, terug naar het belastingkantoor om de belastingen te betalen en dan naar de notaris. Komen we daar, doet de computer het niet. Laat dit de vorige keer ook al het geval te zijn geweest. Gelukkig om 11.00 uur kunnen we toch aan de slag en om 13.30 uur zijn we al klaar. Sneller dan de vorige keer omdat het dit keer maar om 1 stuk grond ging. Toch bekaf, de vreugde van de aankoop is er nog niet echt. We besluiten te gaan uitwaaien op het strand.

 

De oprit naar ons perceel

 

 

Zeezicht vanaf ons perceel

 

 

Het oude ezelspad naast ons perceel

 

In de afgelopen weken zijn we druk in de weer geweest met de architect en aannemer. De tekeningen zijn al in een vergevorderd stadium. De hoogste tijd voor serieuze contracten want dan kan de bouwvergunning aangevraagd worden. Onze aannemer denkt dat dit snel zal gaan en verwacht zelfs in oktober al te kunnen starten met de bouw. Uiterlijk in het najaar 2009 zullen we dan onze eerste gasten kunnen ontvangen. Dat zou mooi zijn aangezien wij de seizoenen voor- en najaar als uiterst aantrekkelijk beschouwen voor de West-Europese toerist. We maken er ook geen groot commercieel gebouw van (waar sommige Kythira-liefhebbers nog wel eens bang voor zijn). Een gebouw in de traditionele stijl van Kythira met dikke muren, van echte natuurstenen (dus geen beton), veel terrassen met zeezicht, een boomgaard, een grote ommuurde binnentuin en vier sfeervolle appartementen voor de verhuur. Heel klein en knus en dat vinden wij heel goed bij Kythira passen.

 

 
Het gehele bouwsel moet wel op de juiste manier op de lap grond komen. Aldus zijn wij samen met onze architect op een zonnige ochtend naar de grond gegaan. Wij waren te vroeg, hij te laat dus hadden wij al flink wat werk gedaan. Met ijzeren staven en een meetlint van 30 meter hebben we anderhalf uur over ons prikkelige veldje gerend. Onze architect stond erbij en keek ernaar en was op een gegeven moment de kluts volledig kwijt. Albert en hij stonden bij een ijzeren staaf, een hoek van het bouwsel, toen hij aan Albert vroeg: ‘Why is Anita standing there?’ Ik stond namelijk naar ze te zwaaien zo’n 30 meter verderop. Albert heeft hem rustig uitgelegd dat dat de andere hoek was van het bouwsel. Het uitmeten ging verder prima en op papier denken wij dat de ligging nu perfect is. Later zijn wij zelf nog teruggaan voor het zwembad. Het is handiger om dit direct bij de bouwvergunning aan te vragen zodat het gat voor het zwembad tegelijkertijd kan worden gegraven met die van de fundering van het gebouw. De bouwvergunning willen we zo snel mogelijk aanvragen dan zal deze ook sneller afgegeven worden, denken we maar. Andere reden is dat we deze zomer werk hebben daar over later meer.
Ondertussen was het de hele maand een komen en gaan van onbekenden (inmiddels bekenden) en oude bekenden. Het voetbalkijken werd zo extra gezellig met veel oranje en gejuich (de eerste wedstrijden). Op een avond waren we met z’n zessen in Agia Pelagia aan het kijken (onder het eten), bleek het terras vol met Nederlanders te zitten. Voor Albert en mij toch even een hele ervaring, zo veel Nederlands ineens om ons heen. Ook met Grieken hebben we naar het voetbal gekeken. Als we het moeten vergelijken in enthousiasme en kleedgedrag van de toeschouwers is het 2-0 voor Nederland, een voetbalgekte als in Nederland kom je hier echt niet tegen. De uitschakeling van de Grieken werd dan ook ontvangen met ti na kanoume (wat kunnen we er aan doen). Maar genoeg over het voetbal.

Sparta (de stad en dus niet de voetbalclub) staat op het programma. Omdat er voortgang zit in ons project vonden we het noodzakelijk om een dagje op de wal in te plannen. We willen ideeën op doen in winkels/bedrijven voor de inrichting van de appartementen en weten wat er te koop is. De veerboot gaat gelukkig weer regelmatig. Om hier even op in te haken; de veerboot ging een paar weken gewoon niet. Een ramp hier voor het eiland zo vlak voor het belangrijke toeristen-seizoen. De ene ferryboot is er mee gestopt en de ander lag tijdelijk in het dok voor onderhoud. Met als gevolg veel geannuleerde boekingen. Uiteraard veel geklaag bij de eilandbewoners en de plaatselijke ondernemers want een goede ferry is van levensbelang voor het eiland maar er blijft toch altijd die typische Griekse ondertoon van ‘wat kunnen we er aan doen, het is niet anders’. Oorzaak van de problemen is geld (of het gebrek daaraan) en wie gaat wat aan wie betalen. Overigens blijkt de kwaliteit van de veerboten op meer Griekse eilanden te wensen over te laten ontdekten we bij het doorsnuffelen van Athens News.
De boot vaart en wij kunnen in 1 dag op en neer. Ideaal. Alleen waar wij geen rekening mee hebben gehouden is dat het snoeiheet is op het vaste land (37 graden in Sparta). Na een paar stappen buiten je auto heb je het gevoel dat je letterlijk samen smelt met het asfalt. We zijn reuze blij met de winkels met airconditioning en daar blijven we dan ook wat langer hangen. Helaas kunnen we de winkels waarvoor we eigenlijk kwamen na lang zoeken niet vinden. Ondanks goede uitleg van onze buurvrouw in Frilingianika. De uren vliegen voorbij met als gevolg dat wij als een gek naar Neapolis sjeezen om op tijd voor de boot te zijn. Nog iets waar we te weinig rekening mee houden: het vele bochtenwerk in de bergen. Het is onoplettendheid waar we vaker tegen aanlopen in Griekenland. Op de kaart lijkt iets dichtbij maar als je niet harder kunt rijden dan zo’n 50 km per uur is het ineens een hele grote afstand. Met als gevolg dat we helaas de laatste boot terug nipt missen. We worden echter al echte Grieken, berusten in ons lot, boeken een hotelletje en genieten ’s avonds van een prachtige zonsondergang op een terrasje aan zee.
Een Belgisch echtpaar blijkt ook de boot te hebben gemist. Gelukkig gaat de volgende ochtend de veerboot weer op tijd en komen we elkaar tegen. Zo hebben we een aangenaam gesprek met mensen (65+) die al 25 jaar een tweede huis op Kythira hebben en ons uitnodigen voor een Ouzakia.

 

Agave in bloei

 

Op Kythira aangekomen neem we eerst een duik in zee, heerlijk. Dan is het de hoogste tijd om richting het vliegveld te gaan. Voor de zomermaanden hebben wij werk, eigenlijk is het meer helpen van de ondernemer want zoveel is het salaris niet. Van 4 tot 6 helpen op het vliegveld met de autoverhuur (Anita) en overdag van 12 tot 8 op het strand waterfietsen verhuren. Dat laatste doen we samen en begint zo rond 6 juli. Iedereen die deze zomer naar Kythira komt: KOM NAAR KAPSALI, KOM GEZELLIG WATERFIETSEN! Tot half september zitten wij daar. Na 1 zomer waarschijnlijk helemaal opgebrand maar wel een toeristenseizoen intensief meegemaakt (niet onbelangrijk).
Wat hier inmiddels ook graag brandt, tot ons grote verdriet, is de natuur. Het is verschrikkelijk om ineens aan een wolkeloze hemel zwarte rookpluimen te zien opstijgen. In de maand juni waren er vroeg in het seizoen toch al twee stevige branden bij Agia Pelagia, weliswaar snel geblust en zonder gewonden maar wel veel bos en oude olijfboomgaarden die verloren gegaan zijn, het zal je eigen maar zijn.
Nog een kleine ervaring is de tandarts. Een vulling van mij (Anita) begon te brokkelen en zo erg dat ik er niet meer mee durfde te eten. De wortelkanaalbehandeling van een paar jaar geleden was een succes maar de vulling hield het niet langer. Afspraak gemaakt en gelukkig zag de kamer er niet veel anders uit dan in Nederland (waarom denken wij altijd dat het wel minder zal zijn in het buitenland). Na een half uur had ik een nieuwe vulling, een foto van mijn kies voor en na het vullen en een foto van Albert. Een echte grapjas die tandarts. Contant betaald en we zijn meteen heerlijk gaan eten in Kapsali bij Yydragogio, echt een aanrader (alleen open in de zomermaanden). Nogmaals, wie op Kythira komt deze zomer eerst waterfietsen en dan eten bij Ydragogio.

Albert&Anita