Mijn eerste Griekse baan
Begin juli ben ik gestart met mijn-eerste-Griekse-baan! Ik help met de autoverhuur op het vliegveld. Mijn werkdag van een paar uur is ware topsport. Wat zijn mijn werkzaamheden dan precies? Verhuurde auto`s worden teruggebracht en moeten gecontroleerd worden op eventuele schade`s en er is een check van de hoeveelheid benzine. Kortom iedereen dient een huurauto net zo terug brengen als dat deze afgeleverd is. Dit is een punt van aandacht omdat veel mensen er een handje van hebben slordig met de auto`s om te gaan en de tank leeg te rijden. Aangezien men pas betaald als de auto ingeleverd wordt kan dit nog wel eens discussie opleveren. De auto breng ik naar de jongens van de schoonmaak en zodra deze schoon is wordt de auto klaar gezet voor de volgende huurder. Hiervoor ren ik zo`n uur heen en weer op het vliegveld, voordat het vliegtuig landt. Nieuwe huurders komen aan met het vliegtuig en hebben vantevoren al een reservering gemaakt voor een huurauto. Een enkele keer is er een spontane verhuur. Met z’n tweeen, de vrouw van de autoverhuurder en ik, staan we achter de desk op het vliegtuig om contracten uit te schrijven. Rijbewijzen en creditcards vliegen over de balie. Ontcijfer eh ontletter maar eens een rijbewijs in het Grieks. In sommige landen zijn rijbewijzen 30 jaar geldig en dat gaat ten koste van de leesbaarheid. Namen van huurders en prijsafspraken staan in de papieren agenda maar vaker niet. Dus doe ik niets anders dan continue vragen, aan mijn werkgever, wat de prijs is voor de heer Theodosoloupolos of de heer Bancheri (driftige Italianen komen ook graag naar Kythira), om maar iets te noemen. Of ineens staan er Fransen voor mijn neus en het is algemeen bekend dat die weinig Engels spreken. Nu is mijn Griekse deskmaatje in staat om Grieks, Italiaans, Frans, Duits en Engels te spreken. Reuze handig en daar doet de autoverhuurder goede zaken mee. Elke dag zijn er rond de 5-10 auto`s die gebracht en gehaald worden. Nu lijkt dit allemaal simpel en dat is het ook maar als je niet precies weet welke auto wordt teruggebracht en iedereen heel laat de auto komt terugbrengen, als het vliegtuig al aankomt, onstaat er al snel stress. Bij mij dus. De eigenaar van de autoverhuur is zo druk dat hij een kei is in het organiseren van CHAOS. Auto`s voor wie, welke prijs, binnen of buiten de vliegtuigpoorten…grigora grigora(snel snel)…elke dag is er weer iets geks aan de hand.
Mijn tweede Griekse baan, en Albert zijn eerste Griekse baan
Het is erg druk op Kythira, veel auto’s op de weg en het is ’s morgens zoeken naar een parkeerplaats in Kapsali. Kapsali is één van de drukste badplaatsen van Kythira in de maand augustus. Daar gaan wij op het strand zitten met de verhuur van waterfietsen! Echt een hele ervaring voor ons als Nederlanders.
De hele dag op het strand, klanten op en van de waterfiets helpen, vertellen waar ze wel en vooral n’eet naar toe mogen fietsen. De hele in en uit de zon. Gelukkig staat er een tafeltje met parasol voor ons. De tafel, meer een tafeltje, wordt gebruikt voor de grote klok, dan weet iedere klant tenminste hoe laat ze vertrekken. Op tafel ligt ook de geldbuidel, vastgeklikt aan de parasolhouder. Er ligt een wazige verrekijker en niet te vergeten een asbak. Onze Griekse, niet-Engels-sprekende-baas, is een kettingroker en hij staat erop dat er een asbak op de tafel staat. Een zeer speciale service voor de rokende pelates(klanten). De (mini)parasol delen we dan met ons drietjes. Als onze baas op het strand verschijnt, duwt hij ons standaard weg van het meest schaduwrijke plekje, om daar zelf al rokend plaats te nemen. We kunnen dan kiezen om, afhankelijk van de stand van de zon en de wind, in een rijtje te gaan zitten om nog een beetje schaduw mee te pikken of uit de wind en in de zon te gaan zitten zonder sigarettenwalm. Ondanks soms hele warme dagen kiezen we toch liever voor het laatste.
De spanning aan de tafel stijgt zodra er een waterfiets maar een beetje in zicht is. Onze baas vraagt zich dan hardop af: erxete; (komen ze terug?) En dan worden wij alvast met een kouvas en vendex (emmer en zeem) naar het water gestuurd, pigete grigora (gaan jullie snel), om klaar te staan om de fiets schoon te maken voor de volgende klant, ook als er in velden of wegen niemand op het strand te bekennen is.
Het voortdurend in en uit het water lopen heeft wel als voordeel dat we met onze voeten veel in het koele water staan en dat daardoor de warmte eigenlijk prima te verdagen is. Vaak genoeg zitten Albert en ik er ook met ons tweeën, zodat we dan stiekem tussendoor nog eens een duik kunnen nemen. Als we met ons tweeën zijn werken we echt als een team. Dat is ook wel nodig want we moeten goed in de gaten houden of iedereen die van de boot komt wel betaald. Met een overvol strand en soms 15 drukke Grieks, Italiaans en Frans pratende mensen om ons tafeltje is het niet altijd gemakkelijk om alles in de gaten te houden. Het betalen is achteraf.
Sommigen huurders stellen het op prijs om een paar uur weg te zijn ipv een uurtje, dat zijn de makkelijke klanten. Met de waterfiets of kano is het een makkie om het prachtige strandje Sparagario te bereiken, dat aan het eind van een kloof onder het Kastro ligt en eigenlijk alleen vanaf zee bereikbaar is. Op het witte zandstrand kun je heerlijk zonnebaden of zwemmen in de immens blauwe zee. Van iedere klant schrijven we naam, telefoonnummer en tijd van vertrek op. Bij terugkomst ontvangt iedereen een apodiksi (kwitantie). En natuurlijk schrijven we deze helemaal uit in ons beste Grieks.
Er zijn opvallend veel Italiaanse toeristen op het strand in Kapsali te vinden. Het zijn allemaal grote families met veel kinderen, luisteren naar onze aanwijzingen doen ze niet en de prijs maakt hun niets uit. De klanten mochten alleen de rechterkant van de baai gebruiken en absoluut niet verder dan het strandje gaan. Maar de Italianen doen regelmatig pogingen om de baai uit te fietsen richting open zee. Dit tot totale frustratie van onze baas. Ondanks hun slechte Engels hadden ze wel altijd tijd voor een praatje. De Italianen komen met name naar Kythira vanwege de rust….
De Fransen vielen ons met name op door het harde geschreeuw van het strand naar het terras en weer terug. De Franse dames shockeerden het publiek, en onze baas, door topless over het strand te flaneren. Over het algemeen geen probleem op de verlaten stranden van Kythira maar aan de boulevard van Kapsali echt wel. Weinig kletspraat van de Fransen want hun Engels is heel erg slecht maar dat is algemeen bekend.
De Grieken die we tegenkwamen waren van het eiland of kwamen voor 90% uit Athene. In het Grieks-Engels en/of Engels-Grieks hebben we zo heel wat kunnen oefenen met de Griekse taal. De enkele Nederlanders die we tegenkwamen vonden het al gauw te druk en/of te warm in Kapsali. En dat is het ook in juli en augustus zelf gaat mijn voorkeur ook uit naar andere stranden en plekken op Kythira.
Onze waterfietsen waren bedoeld voor maximaal 4 of 2 personen. Bij vertrek klopte dit aantal ook altijd keurig maar bij terugkomst was de bemanning vaak uitgebreid tot 5 of 6. Als onze baas dit zag was de beer los dat was namelijk absoluut apachorevete (verboden). Kinderen onder een bepaalde leeftijd (welke weten we nog steeds niet want de leeftijdsgrens veranderde dagelijks) die alleen op een boot wilden was ook uit den boze maar dat konden we ze zelf nog wel duidelijk maken. Vragen naar het gewicht of de leeftijd, dat deden wij echt niet. De gemiddelde Griek is niet echt slank en we hadden de opdracht dikke mensen en 65-plussers te weigeren. Het ging ons echt te ver om mensen deze redenen te weigeren maar onze bazen deden het zonder blikken of blozen.
Ook was er een Griek die geen 2 persoons fiets wilde huren maar perse een 4-persoons, die duurder zijn per uur, maar hij dacht dat hij voor gek zou staan met een fiets in de vorm van een dolfijn. Ach ze zijn zo schattig, die Dolphins, maar niet voor deze Macho.
Of die Duitse mevrouw die dacht even naar het ei-eiland Xutra te kunnen fietsen. Dat hoorden wij achteraf! We zagen ze namelijk ineens de baai uit fietsen. Albert ging er als een speer in een kano achteraan om ze terug te halen. En dan een Engelse meneer die met zijn dochtertje een dubbele kano huurde. Ineens stond hij aan mijn tafeltje zonder kano en zonder dochter! Op het strandje Sparagario aangekomen durfde hij met zijn dochter niet meer terug vanwege de harde wind. Dochtertje achter gelaten en hij is klimmend langs de rotsen terug gekomen. Albert en hij zijn toen samen met de waterfiets naar het strand gegaan. Dochter met vader op de waterfiets en Albert kwam met de kano met veel moeite terug omdat er een stormachtige wind stond. Sommige dagen gingen we pas later open omdat het zo hard waaide dat het niet veilig was of we stopten tussendoor omdat er plotseling een stevige wind opstak. Dan gingen we van nood maar koffie drinken op het terras drie meter achter onze parasol en zo ons dagloon verbrassen. Onze baas was echter erg streng. Op het strand bij de parasol met onze neus richting zee moesten we zitten, ook als we ‘dicht’ waren. En dan al die teleurgestelde klanten opvangen. Dit waren we natuurlijk na tien minuten al zat. We zaten er een beetje voor aap want de klanten vroegen natuurlijk: ”als jullie niet open zijn waarom zitten jullie hier dan?”. Ze waren uiteraard allemaal van mening dat het verbod voor hun niet hoefde te gelden want zij waren toch wel erg veilig bezig….
Kortom in augustus was het lekker druk met de waterfietsen, de hele dag door waren ze verhuurd en zo ontstond er een wachtlijst. Het was nog net geen ruzie op het strand tussen klanten maar wel tussen onze baas en ons!! Dat was een keer zo erg dat Albert woedend wegliep. Ik rende snel naar Panajotis voor een lijmpoging, softy dat ik ben. Na een uurtje praten met elkaar, en na bezoek van een Australische Griek die het voor ons opnam, zijn we weer teruggegaan. Met een heel duidelijk afspraak met onze werkgevers: we willen met rust gelaten worden en aan het einde van de dag brengen we de buidel met geld. Die altijd klopt. We hadden een deal! Althans voor drie dagen want daarna was het als vanouds. Als het aan Albert had gelegen waren we direct gestopt. Maar goed, hij zat er dan ook echt de hele dag en moest alle, waarschijnlijk goed bedoelde, adviezen van onze baas aan horen. Ook na de gemaakte afspraken kwam hij te vaak langs of we wel prozochi (voorzichtigheid) betaamden.
Ik had geluk! Veel afwisseling qua werk. Ik werd vaak om 15.00 uur vanaf het kantoortje in Kapsali opgebeld met het verzoek naar het vliegveld te vertrekken met een huurauto. Ik had bedongen om eerst even langs huis te kunnen om me op te frissen en de badkleding te verwisselen voor iets minder bloots. En dan naar het vliegveld voor mijn baantje daar, de autoverhuur. Rond zes uur was ik klaar op het vliegveld en reed ik terug naar Kapsali. Albert zat dan nog steeds op het strand te koekeloeren. Om 20:00 uur werd onze werkdag tenslotte afgerond met de dagelijkse kascontrole. Die, tot verbazing van onze Griekse bazen, altijd klopte. Natuurlijk was er een keertje te weinig, drie euro of zo, maar die keer dat er 2 euro te veel in zat….hadden wij een klant opgelicht?? Wij wisten van niets en omdat onze baas ook zelf met de geldbuidel in de weer was zeiden we dat hij dan fout zat. Nee dat kon echt niet zo zijn. Het geval was dat wij soms van klanten een kleine tip kregen, en die vergaten uit de geldbuidel te halen.
Overigens was het ook niet altijd rozegeur en maneschijn op het vliegveld. Mijn baantje als deskmanager was niet makkelijk met een Griekse baas die maar bleef schreeuwen naar me, sneller, sneller. Dan mijn deskmaatje die er eigenlijk helemaal geen zin in had om daar te zijn. Zodoende liep ik ook een keer stampvoetend achter de desk vandaan, recht door de ontvangsthal naar mijn fiets. Ik was het zat, dat gecommandeer. Woest was ik, en dan moet er heel wat gebeuren voordat ik over die grens ben. Twee Griekse bazen kregen ik achter me aan: of ik alsjeblieft terug wilde komen, sorry, sorry…Ach het ging een dag goed en daarna weer ouderwetse patronen.
Als we verder geen afspraken hadden die avond dan aten we wat in Kapsali of in een taverna onderweg. Maar vaak genoeg kwam het voor dat we snel naar huis reden om ons te douchen en op te tutten voor een afspraak later op de avond. Veel te laat naar bed en na een week werken op het strand, en vliegveld, waren wij bek-af . Ook dat went en toen we eindelijk ons ritme echt hadden gevonden vloog de tijd voorbij en was zaterdag 6 september al weer de laatste dag met de waterfietsen. Ondanks dat onze baas hoopte dat we voor hem zouden blijven werken hebben we voorlopig al het werk even stopgezet. Ook de autoverhuur. We hebben nog van alles uit te zoeken, er komt nog veel bezoek in september en eind september gaan wij drie weken naar Nederland. Al is het maar een paar uur werken per dag, op het vliegveld, alles staat wel in het teken van die paar uur. Het ”vogelvrije” gevoel moet er nu weer uit.
Wat het hele leuke was aan die dikke maand werken op het strand in het drukste toeristenseizoen op Kythira waren al die leuke gesprekjes met mensen van overal vandaan. Hoe kort ze soms ook waren. Ook de nieuwsgierigheid, waar komen jullie vandaan? Werd ons dan gevraagd. Twee van die blondjes op het strand dat ziet er niet Grieks uit. De meeste mensen denken dat we uit Zweden of Noorwegen komen, door die zongebleekte haren zeker?! Als we zeggen dat we uit Nederland komen, is 90% er wel eens geweest, meestal voor werk (veel Grieken hebben op de grote vaart gezeten), en vindt men het een fantastisch land en vooral zo veel leuke coffeeshops….
Ons Grieks is zeker vooruitgegaan en bepaalde dingen vergeten we nooit meer: poli prozochi(heel voorzichtig zijn), o koevas (emmer), to vendex (de zeem), i zakoela (plastic zakje), to zirma(het koord) poli sestie simera (heel erg warm vandaag) en nog vele vele uitdrukkingen.
Tipsie
Tipsie had het midden augustus heel erg zwaar: de niesziekte. Hij zag er uit alsof hij een dikke verkoudheid te pakken had, tranende oogjes en een dikke snottebel. Overbezorgd waren wij en wanneer konden we, met die werktijden, naar de dierenarts? Uiteindelijk hebben wij op telefonisch advies van de dierenarts antibiotica, normaal voor baby’s, van de drogist gehaald. Hij knapte snel weer op.
Regen in Augustus
De laatste dag van augustus was een hele vreemde: het regende namelijk. Al een paar dagen waren er wat wolken maar de lucht boven de baai van Kapsali bleef blauw. Om een uur of vier, die laatste dag van augustus, hingen er echt donkere wolken vlak achter Kapsali. Het begon te regen maar het vreemde was dat wij nog steeds heerlijk in de bloedhete zon zaten maar wel een flinke bui op onze kop kregen. Vervolgens begon het echter te onweren. Iets minder aangenaam. Het strand was inmiddels totaal verlaten en alle waterfietsen waren allang binnen maar Albert en Anita zaten natuurlijk nog braaf onder de parasol te wachten op… klanten. Onze baas was van mening dat iedere minuut van onze, door hem betaalde, werktijd gebruikt moet worden. Omdat het uiteindelijk echt te gevaarlijk werd mochten we dan toch opruimen. In plaats van tot 20: 00 te moeten wachten op het altijd spannende eindoordeel van de kascontrole zaten we nu eens om 17.00 uur achter de ouzo. Achter de wind-en regenschermen op het terras te kijken naar de regen. Die dag hoefde ik ook niet naar het vliegveld en het was zo fijn om zo vroeg vrij te zijn. Zucht wat hebben wij gedaan deze eerste zomer op Kythira…
Pech
Wat echt heel suf was van ons in deze werkende weken dat ik(anita) mijn contactlenzen verloor. Ik heb harde zuurstofdoorlatende en als het hier hard waait dan moet ik regelmatig een lens schoonmaken. Met die harde wind waaien ze gewoon van mijn vinger en die vind je niet weer. En onze fotocamera hebben we ”ergens”(maar waar) laten staan en nooit meer teruggevonden. De kwaliteit van de foto`s zijn nu etsi ki etsi zo zo…
Albert&Anita
4 gedachten over “Griekse werkgevers”