Na een zwemmetje in het pittoreske baaitje van Limnaria staan we ineens oog in oog met de buurman. Hij had ons al gespot tijdens ons wandelingetje van zee naar ons vakantiehuisje op Kythira, Myrtidia House. Hij is net honing aan het bereiden, of we even willen kijken? Dat laten we ons geen twee keer zeggen. Het huisje van de buurman is niet zijn thuis. Het is voornamelijk zijn werkplek. Het ziet er best huiselijk uit met meubeltjes, een koelkast, televisie en ik vang een glimp op van een badkamertje. De grote metalen ton valt een beetje uit de toon. Net als de grote verrijdbare bak pal voor onze neus. Daar zien we tien goed gevulde honingraten in hangen. Hij pakt er een honingraat uit en geeft hem mij. Oef best zwaar, goed voor vier kilo honing vertelt hij. De honingraat legt hij op een standaard en met een scherp mes schraapt hij de buitenlaag er vanaf. Nog even draaien voor de andere kant en daarna hangt hij de raat in de grote metalen ton. Als hij genoeg honingraten heeft schoongemaakt wordt de pure honing er in de ton ‘uitgeslagen’, doordat het rond gaat draaien. Albert mag even proberen om een raat schoon te maken. Het schraapsel gaat op een bord en we kunnen meteen proeven, zalige honing met stukjes raat. Het is begin augustus en het is smoorheet. Binnen is het nog warmer dan buiten en de lucht is zwaar en zoet van de honing. De deur moet dicht want anders komen er wespen binnen en die kunnen de honing bederven. Om de wespen op afstand te houden ligt er buiten een visje klaar, als lokmiddel.
Ik vraag, heel beleefd, of ik een foto mag maken van hem. Ik ga snel mijn mobieltje halen en heb even tijd om wat zuurstof te happen. Teruggekomen staat hij al helemaal klaar voor de foto. Niet eentje hoor, zegt hij met een grote lach, maar zo veel mogelijk. ‘Wat is je mail adres?’ vraag ik ‘Dan kan ik ze doorsturen’. Nee daar doet hij niet aan. Zijn kinderen wel hoor. Die hebben internet, maar dat mail adres weet hij niet. Vol trots vertelt hij over zijn kinderen, dat ze beide in Athene studeren en dat hij zo blij is dat ze nu, tijdens de zomermaanden, op Kythira zijn. Al ziet hij ze bijna niet maar ze zijn toch heel dichtbij. Overdag werken ze en daarna gaan ze naar het strand en daarna feesten met hun eilandvrienden. Hij vraagt zich af hoe ze dat ritme volhouden. Wij ook. Ondertussen gaat hij rustig door met zijn werk. En wij met vragen. Hij vertelt dat er 17 jaar geleden een grote brand was in Myrtidia. Dat hij toen al zijn bijenkassen is verloren, ca 200, en dat hij nu nog slechts 25 kassen heeft. De honing die hij nu produceert is voor eigen gebruik en om weg te geven.
We krijgen ook een pot bloemenhoning van hem en het bordje met raat. Wat een verwennerij. We laten hem lekker zijn werk doen en rommelen een beetje aan in ons huisje en tuintje. In augustus zijn er regelmatig kerkdiensten voor de diverse Griekse gelovigen in het klooster. En dat zijn er heel wat, bezoekers en kerkdiensten. Muziek en gezang stijgt op uit de grote kerk in het klooster en waait in verzwakte vorm door ons tuintje om richting zee te verdwijnen. De naast onze gelegen monikken cellen zijn bezet, allemaal ter voorbereiding van de belangrijke religieuze dag op 15 augustus, Maria Tenhemelopneming. Wij gaan in de tuin zitten met een drankje. Het gezang, de krekels, de zonsondergang en de serene sfeer zijn onbeschrijfbaar. De buurman is inmiddels klaar met zijn werk. Hij sluit zijn huisje af. We bieden hem een drankje aan maar hij wil naar huis. Naar vrouw en kinderen, gelijk heeft hij.
De volgende ochtend dag brak de brand uit op Kythira. Twee dagen later had, de nauwelijks te blussen brand, het dorp Myrtidia en het klooster bereikt. Een paar dagen na de brand spreekt Albert de buurman. Het klooster, zijn huisjes en ons vakantiehuisje staan er nog. Helaas zijn de olijfboomgaarden en alle bijenkassen van de buurman in vlammen opgegaan. Zijn vrouw had hem nog gezegd: ‘haal de bijenkassen uit je olijfboomgaard!’ Had hij maar naar haar geluisterd….
Anita
Tijdens mijn eerste ontmoeting met de buurman begin augustus, Albert had al vaker koffietjes met hem gedronken, had ik niet direct het plan om mijn ontmoeting met hem vast te leggen. Ik heb immers de foto’s als leuke herinnering en daarbij komt dat we hem regelmatig tegen zullen komen. Vanwege de extreme situatie de daaropvolgende dagen schrijf ik het toch op. De ene dag wanen we ons namelijk in het paradijs en de volgende dag breekt de brand uit. Ons leven, dat van de buurman, en van vele (alle) eilandbewoners staat een paar dagen helemaal op z’n kop. We worden weer een beetje onszelf sinds begin september, toen het eerste groen tevoorschijn kwam. De natuur is zich aan het herstellen en dat gaat verbazend snel. De herfst cyclaampjes bloeien mooier dan ooit tevoren. En sinds een fikse regenbui eind september is het zwarte roet een beetje weggespoeld. We kijken uit naar een natte winter!
Anita, wat een mooi verhaal over het leven, dat van de ene op de andere dag veranderen kan. Maar ook over het nieuwe leven dat weer opbloeit.
Dank je wel Marja.