Tien jaar op Kythira!

 

Op 19 februari stuurt mijn moeder via de familie whatsapp een berichtje. Het is op die dag precies 10 jaar geleden dat mijn ouders ons naar het vliegveld brachten voor het definitieve uitzwaai moment. Het was heel erg vroeg in de ochtend, buiten was het aardedonker en het was ontzettend koud. De handschoenen gingen aan en dus ook mee naar Griekenland. Ons huis in Groningen was nog niet verkocht en toch trokken we de deur zo achter ons dicht. Het ging nu echt gebeuren, we vertrokken met een enkeltje naar Kythira. De hele reis naar het vliegveld waren we allemaal lichtelijk nerveus met een angstig brommende kat tussen ons in.

Het huis dat we huurden op Kythira had geen internetverbinding maar we hadden geluk (!?) want in het dorp Livadi, waar we toen dichtbij woonden, was een internetwinkel. We beloofden aan familie en vrienden om regelmatig een berichtje per mail te sturen en dit blog bij te houden. Met het blog was ik net een half jaar daarvoor begonnen. Toen nog iets vernieuwends, tegenwoordig worden de vele bloggers luidkeels overstemd door de hippe vloggers.

 

 

Als we nu terugkijken verliep de communicatie met familie en vrienden in Nederland destijds best traag. De stakingen toentertijd in Griekenland, van oa het electriciteitsbedrijf, hielpen zeker niet mee. Waren we net goed en wel geinstalleerd in de internetwinkel, hadden we grote kans dat de stroom uit zou vallen en dan zaten we een paar uur zonder. De winkel ging op slot en wij trokken de wandelschoenen aan. Zo ontdekten we wel al die prachtige bloemetjes op Kythira.

Lees ook Drukte, twijfel en achterdocht in 2008

Een jaar later kwam de internetverbinding op Kythira hier en daar een beetje op gang. Dat liep (en loopt) via de vaste telefoonlijn. Om van deze dienst gebruik te kunnen maken was het vooral belangrijk dichtbij een ‘basisstation’ te wonen. We hadden weer geluk (!?) want na onze verhuizing van het zuiden naar het midden van het eiland woonden we vlakbij Potamos. En daar zat het telefoonbedrijf* gevestigd. Dolblij waren we met een internetverbinding thuis en in 2009 was dat best bijzonder.

 

 

Onze eerste smartphone kochten we in 2012! Dat weet ik nog goed want die winter lag ik bij te komen van een zware operatie, die was uitgevoerd in Nederland**, bij mijn ouders in Assen. In die weken van zalige rust zat ik regelmatig met mijn moeder achter de computer. Zij wilde ook leren om een mail te versturen en te ‘googlen’. Daarna kwam er al snel een smartphone voor haar en zelfs vader Snippe kon niet meer achterblijven. Vandaag de dag is niet bereikbaar zijn (bijna) onmogelijk. En zo zijn en blijven we redelijk op de hoogte van het lief en leed van familie en vrienden via (groeps) appjes. Onze Griekse buurvrouw blijft trouw aan haar eigen methodes. Kan ze ons per telefoon niet bereiken dan wandelt ze naar ons toe, leunend op haar stok en heel hard roepend in de binnenplaats: Anitááá!

Inmiddels is de internetverbinding overal op het eiland erg goed. Ik durf te stellen dat dát de grootste verandering van de afgelopen jaren is geweest. Een snelle communicatie via diverse social media kanalen tot aan de burgemeester toe. Dan weten wij weer waar de gemeente over heeft vergaderd of veel praktischer: het nieuwste veerbootschema vinden. En veel leuker: in welk cafe of op welk strand een feestje is (voor de gasten natuurlijk)

 

 

Letterlijk hebben we in het eerste jaar op Kythira het fundament gelegd voor al die jaren daarna. We spraken nauwelijks Grieks en alle gebruiken en tradities hebben we enthousiast over ons heen laten komen. Griekenland leer je pas echt kennen als je er woont. Een onverwachte en leuke bijkomstigheid was het uitdijen van onze kennissenkring, die explodeerde. En tot op de dag van vandaag hebben we de beste en leukste eiland vriendschappen in die tijd opgebouwd. Het ontstond gewoon ( lees ook Verhuizen naar Frilingianika 2008. ). Door midden in een dorp te wonen met een aantal nieuwsgierige Grieken, en een gezonde mix van buitenlanders, om ons heen komt er als vanzelf leven in de brouwerij. Daarnaast waren we bezig met een renovatie project en de bouw van het guesthouse (zie bouwprojecten). Zo kwamen we in contact met vele lokale mensen en iedereen heeft wel iets, dat kan ook onaardig zijn hoor, over de ander te zeggen. We hebben ons niet te veel laten leiden door meningen van anderen en hebben vooral ons gevoel en intuitie gevolgd. Meeveren in die nieuwe cultuur met de daarbijbehorende gebruiken: van het voordringen in een winkel tot aan het wensen van een fijne week en maand iedere maandag en eerste van de maand.

Lees ook Griekse (on)gewoonten 2011

Eens een zomer helemaal niets doen kwam niet in ons op, hoe Nederlands. Zo rolden we als vanzelf in een paar opmerkelijke baantjes tijdens deze eerste zomer op het eiland. Dat begon met mijn baantje als assistente bij één van de autoverhuurders op het eiland. Een paar weken later verhuurden we met z’n tweetjes de waterfietsen op het strand in Kapsali. Zo ontdekten we voor het eerst het zomer toerisme op Kythira en leerden we veel over en van Griekse werkgevers.

Lees ook Griekse werkgevers 2008

 

 

Toen we ons vestigden op Kythira was het idee van een B&B cq Guesthouse al een droom van vele jaren. We waren 39 en 41 en veel te jong voor een pensioen en dus moe(s)t er ‘gewoon’ brood op de plank komen. Volgend jaar, augustus 2019, bestaat ons Guesthouse maar liefst 10 jaar. We hadden ook nooit gedacht en verwacht dat het zo’n succes zou zijn. We glimmen van trots als er weer een sprankelende review wordt geschreven.Mede door de aard van onze werkzaamheden komen we in contact met mensen van over de hele wereld. Het is een heel internationaal gebeuren en ja we hebben ook veel Griekse gasten. Griekse toeristen komen vooral in de zomermaanden om te ontsnappen aan de stadshitte of om hun geliefde vaderland weer te bezoeken. Lees hier meer (in het Engels) over de grote hoeveelheid emigrerende jonge Grieken, cijfers 2016.

 

 

Het was zeker het roer om, qua taal, qua werk, alles. Soms frustrerend, geduld is een schone zaak, maar meestal heel erg leuk. Wat ik mee wil geven aan iedereen die gaat emigreren naar het ongeorganiseerde*** Griekenland is het volgende. Vertrouw op jezelf, en blijf vertrouwen houden in je medemens zonder al te veel verwachtingen, zo blijf je een blije immigrant. Maak duidelijke afspraken, zeker als je gaat (ver)bouwen. Laat betalingen niet verwateren want later, daar kan zo een jaar overheen gaan, weet niemand meer precies hoe het zat omdat er veel mondeling wordt afgesproken. Dan bedoel ik niet de overheidsinstanties maar wel die nieuwe aardige vriend die timmerman/loodgieter/electriciën is. Met alleen gezellige borrels kom je het jaar niet door. Er ontstaat een ruzie en in sommige gevallen vertrekt men berooid en met een enorme kater weer terug naar het vaderland. Maak een plan wat je wilt en kunt gaan doen qua werk en als je met pensioen bent ook qua bezigheden. Improviseren is een erg handige capaciteit, net zoals flexibiliteit en doorzettingsvermogen.

Op naar de volgende tien jaar op Kythira!

Anita

*vanwege bezuinigingen, lees crisis, is het kantoortje van het telefoonbedrijf al jaren gesloten

**onze particuliere ziektekostenverzekering bij OOM Verzekeringen stond toe dat ik kon kiezen voor een operatie in Griekenland of in Nederland

***juist dat ongeorganiseerde had een enorme aantrekkingskracht op ons. Totdat je al die uren wachten in een overvol postkantoor of bankgebouw, voor de betaling van je telefoonrekening, zat bent. De afgelopen jaren zit er een stijgende lijn in automatische afschrijvingen/incasseringen van nota’s.